Publikacje
"Na doświadczenie estetyczne składa się szczególna konfiguracja tego co można nazwać brzydkim i pięknym zarazem"
 „Teoria kleinowska: Perspektywa współczesna” – red. Catalina Bronstein (Instytut Studiów Psychoanalitycznych im. Hanny Segal) – przekład: Edyta Biernacka, Tomasz Fortuna, Jarosław Groth, Agnieszka Humięcka, Agnieszka Topolewska.Spis treści: Wprowadzenie – Catalina Bronstein; 1. Melanie Klein: początki – Catalina Bronstein; 2. Freuda i Klein koncepcja fantazji – Elizabeth Bott Spillius; 3. Pozycja paranoidalno-schizoidalna – Priscilla Roth; 4. Pozycja depresyjna – Jane Temperley; 5. Poza pozycją depresyjną: Ps(n+1) – Ronald Britton; 6. Kompleks Edypa – Jill Boswell; 7. Zawiść i wdzięczność – Marco Chiesa; 8. Czym są obiekty wewnętrzne? – Catalina Bronstein; 9. Identyfikacja projekcyjna – David Bell; 10. Symbolizacja – Hanna Segal; 11. Zmiany modeli umysłu – Hanna Segal; 12. Teoria pomieszczania Biona – Ruth Riesenberg-Malcolm; 13. Przeniesienie – Betty Joseph. Od wydawcy: Poglądy Melanie Klein mają źródło w jej wczesnej pracy z dziećmi; później rozwijały się stopniowo w toku wieloletniej pracy zarówno z dziećmi, jak i dorosłymi. Mimo iż analityczka uważała, że kroczy drogą wytyczoną przez Freuda, była także innowatorką, która wprowadziła radykalny sposób myślenia o wewnętrznym świecie dziecka, w szczególności o roli lęków, wczesnych mechanizmach obronnych, nieświadomej fantazji i uwewnętrznionych obiektach. Kleinowskie rozumienie wczesnych stadiów rozwoju psychicznego pozwoliło przyjąć nowe założenia, które poszerzyły grono pacjentów uznawanych za podatnych na psychoanalizę. Poglądy Melanie Klein wywarły silny wpływ na psychoanalizę brytyjską i międzynarodową, jak również na inne podejścia do psychoterapii. Wielu zwolenników analityczki rozwijało jej teorię, przez co przyczyniało się do powstania współcześnie bardzo bogatej i stale ewoluującej szkoły myślenia. Książka ta w przejrzysty sposób przedstawia główne pojęcia w teorii kleinowskiej zgodnie z założeniami samej Melanie Klein, jak również w powiązaniu z nowszymi odkryciami i założeniami teoretycznymi. Przeznaczona jest zarówno dla klinicystów, jak i dla przedstawicieli różnych dziedzin nauki, których interesuje ciągły rozwój teorii psychoanalitycznej. |
Stefan Zweig – „Freud” (Instytut Studiów Psychoanalitycznych im. Hanny Segal) – „Freud” Stefana Zweiga to pierwsza biografia Sigmunda Freuda, a zarazem jedyna, która powstała za życia twórcy psychoanalizy. Freud był niechętny projektom tworzenia jego biografii, więc – mimo uznania, jakim darzył literacki dorobek Zweiga – z niepokojem oczekiwał publikacji książki. Sądzić można, że jego obawy wynikały również z tego, że zdawał sobie sprawę ze szczególnej relacji łączącej biografa i bohatera pracy, a zwłaszcza z idealizacji „odbierającej zdolność penetracji najbardziej fascynujących sekretów ludzkiej natury”. Powieść opublikowana w 1931 roku wzbudziła we Freudzie sprzeczne uczucia zarówno w związku z jego własnym portretem, jak i z charakterystyką psychoanalizy.
Hanna Segal – „Melanie Klein” (Oficyna Ingenium); przekład: Jarosław Groth; Fragment Rozdziału 13: „Wpływ, jaki Melanie Klein wywarła na technikę psychoanalityczną, zaczyna się od analizy dziecięcej i rozciąga na dokonania jej najbliższych zwolenników i uczniów. Opracowana przez nią technika zabawy stała się podstawą współczesnej psychoanalitycznej terapii zabawą, niemal powszechnie przyjętej i szeroko stosowanej na całym świecie. W psychoanalizie osób dorosłych przesunięcie uwagi z popędów poszukujących rozładowania na relacje z obiektem podkreśliło rolę przeniesienia, zaś w technice Klein przywiązuje większą wagę do przeniesienia, niż ma to miejsce w klasycznej technice Freuda.” […] „Oddziaływanie Klein rozciąga się także poza obszar klinicznej psychoanalizy. Koncepcja dwóch pozycji, rzucająca nowe światło na funkcjonowanie umysłu w zdrowiu i w patologii, okazała się użyteczna na wielu polach. W obrębie filozofii umysłu posługiwano się nią do objaśniania problemów takich, jak psychologiczne podstawy etyki. Poglądy Melanie Klein na rozwój aparatu psychicznego w kategoriach projekcji i introjekcji wywarły wpływ na teorie myślenia, a jej praca nad zalążkami sublimacji i twórczości stała się bodźcem do badań w obszarze krytyki sztuki i estetyki. Jej poglądy znalazły zastosowanie również w dziedzinie relacji grupowych i socjologii.” […] „Wzbudzała silne emocje. Ze strony przyjaciół i bliskich współpracowników spotykało ją mnóstwo miłości i sympatii, a często i żarliwe oddanie. Jej bezkompromisowa postawa względem swej teorii zrodziła jej wielu wrogów, miała jednak silną osobowość i wzbudzała niemal powszechne poważanie.”
Wojciech Hańbowski – „Tożsamość psychoanalityka i inne studia przypadków” (Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne); od wydawcy: Wojciech Hańbowski omawia pokrótce historię psychoanalizy na świecie i w Polsce, a także środki, jakimi dysponuje psychoanalityk w swojej pracy, opierając się przy tym na konkretnych przypadkach. Porusza między innymi takie zagadnienia, jak: marzenia senne, relacje rodzinne, anoreksja i starzenie się mężczyzn czy impas w terapii. Dodatkowej wartości książce przydają odwołania do bohaterów literackich i filmowych, które również stanowią swoiste studia przypadku. Autor doskonale pokazuje, jak z pozornego bezładu skojarzeń, snów i opowieści pacjentów wydobyć ukryty w nich sens i porządek. (…) psychoanaliza w Polsce nie jest już tylko dziedziną psychoterapii, ale stała się faktem społecznym i kulturowym. Wykorzystuje się ją do wyjaśniania twórczości literackiej i artystycznej. Psychoanaliza intryguje i wzbudza wiele pytań dotyczących jej podstaw naukowych, efektywności, trudności napotykanych w trakcie postępowania terapeutycznego czy też wyjaśnień, jakie dzięki niej można uzyskać.
Wojciech Hańbowski – „W cieniu zmarłego obiektu” (Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne); od wydawcy: We Wprowadzeniu Autor zajmuje się zagadnieniem klinicznej i naukowej tożsamości psychoanalizy, jej możliwości i ograniczeń jako metody leczenia oraz – odwołując się do doświadczeń angielskich – wskazuje jak może być ona wykorzystywana w instytucjach służby zdrowia. Pozostałą część książki stanowią opisy przypadków prowadzonych przez Autora w ramach uspołecznionej służby zdrowia w latach dziewięćdziesiątych w Londynie. Lektura tej książki stwarza niezwykłą okazję do przyjrzenia się z bliska pracy psychoanalityka, poznania trudnych realnych doświadczeń pacjentów oraz wewnętrznego świata ich fantazji i konfliktów psychicznych. W rozdziale W cieniu zmarłego obiektu przedstawiono konsekwencje zaburzenia normalnego przebiegu procesu żałoby polegające na podporządkowaniu życia jednostki zmarłym postaciom. A oto kilka innych tytułów zamieszczonych studiów: Trauma jako azyl, O pamięci, tęsknocie, winie i ich przeobrażeniach, Od identyfikacji do relacji.
Jean-Michel Quinodoz – „Rozmowy z Hanną Segal. Jej wpływ na psychoanalizę” (Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne); przekład: Jarosław Groth; od wydawcy: Quinodoz zgłębia osobistą i zawodową historię Hanny Segal, opierając się na jej pismach i wywiadach przeprowadzonych z nią samą bądź z jej współpracownikami. Segal urodziła się Polsce, przeszła analizę u Melanie Klein w Londynie i została najmłodszym członkiem Brytyjskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego. W książce opowiada o swoich relacjach z wybitnymi kolegami – Klein, Rosenfeldem czy Bionem. Jest to cenne źródło informacji z historii psychoanalizy. Quinodoz tworzy barwny i sugestywny obraz Segal. Omawia jej dokonania w obszarach: psychoanalitycznej terapii pacjentów psychotycznych, koncepcji zrównania symbolicznego, estetyki i impulsu twórczego, analizy pacjentów w podeszłym wieku, upowszechniania dzieła Klein, a także współczesnych problemów: terroru nuklearnego, lęków psychotycznych i zjawisk grupowych.
Hanna Segal – „Psychoanaliza, literatura i wojna” (Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne); przekład: Danuta Golec, Anna Czownicka, Marta Piskorska, Grażyna Rutkowska; od wydawcy: Książka składa się z dwóch części: „Psychoanaliza kliniczna” i „Literatura i polityka”. W pierwszej z nich autorka odwołując się do swojego bogatego doświadczenia klinicznego porusza między innymi zagadnienia popędu śmierci, symbolizmu, narcyzmu i kompleksu Edypa. W artykułach o literaturze analizuje twórczość Josepha Conrada i Salmana Rushdiego, a tych dotyczących polityki podejmuje kwestie wojny i rozbrojenia. Segal pokazuje, jak te same konflikty – między popędem życia a popędem śmierci, fantazją i rzeczywistością – obserwowane w gabinecie analityka znajdują swoje odbicie w literaturze i rozgrywają się w losach całych narodów i jednostek.
Hanna Segal – „Wprowadzenie do teorii Melanie Klein” (Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne); przekład: Łukasz Penderecki; od wydawcy: Książka jest pierwszą pozycją zapoznającą polskiego czytelnika ze zrębami psychoanalitycznej teorii relacji z obiektem Melanie Klein. Teorii, która jest jedną z najważniejszych dróg rozwoju współczesnej psychoanalizy. Autorka – obok Biona i Rosenfelda najwybitniejsza uczennica Melanie Klein – wyjaśnia podstawowe pojęcia i koncepcje. Wykład uzupełnia zaczerpniętymi z praktyki opisami przypadków, które przybliżają i ilustrują teoretyczne poglądy oraz sprawiają, że lektura książki staje się fascynującą podróżą w świat ludzkiej psychiki. Książka ta nie może zastąpić lektury dzieł Melanie Klein, ale jest doskonałym do nich wprowadzeniem.
Hanna Segal – „Marzenie senne, wyobraźnia i sztuka” (Universitas); przekład: Paweł Dybel; od wydawcy: W artykułach i książkach Hanny Segal – nawiązujących twórczo do dziedzictwa Freuda, a także do teorii psychoanalitycznych Klein i Bio-na – na uwagę zasługuje przede wszystkim jej własna koncepcja symbolu oraz oryginalne spojrzenie na proces artystycznej kreacji. Swoje poglądy na te kwestie prezentuje w książce Marzenie senne, wyobraźnia i sztuka. Wskazując na ograniczenia freudowskiej teorii, Segal stara się wykazać, że element fantazji zawarty w marzeniach sennych pełni bardziej doniosłą funkcję w procesie kształtowania się tożsamości podmiotu niż ta, którą przypisywał mu sam twórca psychoanalizy. Wychodząc od tych rozpoznań, udokumentowanych licznymi przykładami z własnej terapeutycznej praktyki, Segal kreśli koncepcję procesu twórczego jako „reparacji”, czyli próby odzyskania przez twórcę w symbolice dzieła utraconych obiektów z przeszłości.
Melanie Klein – „Pisma t. 1. Miłość, poczucie winy i reparacja” (GWP); przekład: Danuta Golec, Anna Czownicka; „Miłość, poczucie winy i reparacja” rozpoczyna publikację Pism Melanie Klein, obejmujących blisko czterdziestoletni okres jej pracy klinicznej i badawczej. Długo oczekiwane polskie wydanie Pism umożliwia naszemu czytelnikowi bezpośredni kontakt z jej dziełem, a w konsekwencji z olbrzymim obszarem myśli analitycznej, modyfikującej i twórczo rozwijającej teorię Freuda – z tzw. brytyjską szkołą relacji z obiektem. Melanie Klein (1882-1960) jest znana jako wybitna psychoanalityczka, twórczyni kierunku w psychoanalizie kładącego nacisk na relacje z obiektem. Jej technika pracy z dziećmi, koncepcje nieświadomych fantazji, pozycji paranoidalno-schizoidalnej i depresyjnej przyczyniły się do nowego rozumienia wczesnych faz rozwoju dziecka. Miały również wpływ na rozumienie psychopatologii dorosłych i na analityczną technikę leczenia. Klein od początku pozostawała pod wrażeniem tego, jak bogaty jest świat nieświadomych fanatzji dziecka i jego świat wewnętrzny. Już dziecko dwuipółletnie ma za sobą złożoną historię rozwoju, ujawnianą w przeniesieniu, którą Klein potrafiła odczytać… Dostrzegała pragnienia i fantazje dzieci oraz ciągłe interakcje z rzeczywistością zewnętrzną. Te wczesne związki, zabarwione fantazjami dziecka, zostają uwewnętrznione i tworzą zrąb jego osobowości. Frued odkrył, że w osobie dorosłej dziecko wciąż jest żywe, Klein zaś odkryła w dziecku i dorosłym – niemowlę. Hanna Segal, z Nowego wprowadzenia do Pism, t. I.
Melanie Klein – „Pisma t. 2. Psychoanaliza dzieci” (GWP); przekład: M. Żylicz, M. Lipińska, H. Grzegołowska-Klarkowska; Wiele wczesnych kontrowersji na temat pracy Melanie Klein niemal uległo zapomnieniu. Jej sposób myślenia został w znacznej części zasymilowany do głównego nurtu psychoanalizy. Ci, których znamy jako kleinistów i którzy wprost używają pojęć i techniki Melanie Klein, rozwinęli i nadal rozwijają jej pracę, a zainteresowanie jej koncepcjami rośnie na całym świecie. Żywotność i znaczenie jej dzieła nie budzą żadnych wątpliwości. Hanna Segal
Koncepcje Klein w istocie dotykają problemów organizacji całego życia umysłowego. Klein ukazuje, jak rozwijające się prymitywne fantazje powołują inne fantazje, które stają się matrycą dla związków myślowych i procesów intelektualnych. Zatem jej prace wszędzie, gdzie się ukazywały, wzbudzały również duże zainteresowanie filozofów, socjologów, antropologów kulturowych, etnografów, literaturoznawców, krytyków sztuki i twórców. Wojciech Hańbowski, ze Wstępu do wydania polskiego.
Melanie Klein – „Pisma t. 3. Zawiść i wdzięczność” (GWP); przekład: Anna Czownicka, Helena Grzegołowska-Klarkowska; od wydawcy: Melanie Klein (1882–1660) jest znana jako wybitna psychoanlityczka, twórczyni kierunku w psychoanalizie kładącego nacisk na relację z obiektem. Jej technika pracy z dziećmi, koncepcje nieświadomych fantazji, pozycji paranoidalno-schizoidalnej i depresyjnej przyczyniły się do nowego rozumienia wczesnych faz rozwoju dziecka. Miały również wpływ na rozumienie psychopatologii dorosłych i na analityczną technikę leczenia. Wiele wczesnych kontrowersji na temat pracy Melanie Klein niemal uległo zapomnieniu. Jej sposób myślenia został w znacznej części zasymilowany do głównego nurtu psychoanalizy. Ci, których znamy jako kleinistów i którzy wprost używają pojęć i techniki Melanie Klein, rozwinęli i nadal rozwijają jej pracę, a zainteresowanie jej koncepcjami rośnie na całym świecie. Żywotność i znaczenie jej dzieła nie budzą żadnych wątpliwości.
Hanna Segal, z Wprowadzenia.