Psychoterapia dzieci i młodzieży

W ślad za psychoanalizą dorosłych bardzo szybko rozwinęła się psychoanaliza dzieci. Pierwszą psychoanalityczką dzieci i młodzieży była Hermine Hug-Hellmuth. Niedługo potem (w latach 20-tych i 30-tych XX wieku), podążając za teoriami Freuda, bardzo intensywnie rozwinęły psychoanalizę dzieci Anna Freud i Melanie Klein. Znaczący wkład wnieśli również: D. Winnicott, M. Mahler, J. Bowlby, E. Bick, M. i M.E. Laufer i in.
Prace analityków dziecięcych pozwoliły lepiej rozumieć przebieg rozwoju i jego kryzysy, takie jak problemy separacyjne, seksualność, trudności w uczeniu się, fobie, zachowania agresywne, załamania rozwoju w adolescencji i in. Psychoanaliza rozwinęła również myślenie o szerszym kontekście dziecka – jego rodzinie i środowisku. Dla analityków ważna stała się nie tylko praca z dzieckiem i jego rodziną, ale również możliwość aplikowania wiedzy analitycznej do instytucji i udostępniania jej rodzicom. Uważano, że ważne jest, aby świat wewnętrzny dzieci mógł być rozumiany przez ich środowisko i aby w codziennym życiu mogły one uzyskać odpowiednie wsparcie. Bardzo szybko rozwinęła się również psychoterapia dzieci, która może być znacznie bardziej dostępna dla większej liczby pacjentów.

Program terapii dzieci i młodzieży Instytutu Studiów Psychoanalitycznych im. Hanny Segal obejmuje działania zmierzające do poszerzenia wiedzy psychoanalitycznej w środowiskach i instytucjach zajmujących się dziećmi i młodzieżą oraz do rozwoju kompetencji pracujących z nimi profesjonalistów.